Shrikrishna Potdar

उठ युवका उठ

आज माझ्या काही मित्रांना मी खूप निराश पाहिलं. 'जीवन म्हणजे एक खेळ' हेच जणू ते विसरले होते असे वाटल. 'युवकांनी लढायचं नाही तर मग लढायचं कोणी?' असाही एक विचार डोक्यात आला. वाटल कि त्यांना सांगाव 'अरे जागे व्हा...!!!'
 उठ युवका उठ 
मुक्त व्हायला शिक
मूर्ख विचाराच्या साखळ्या 
तोडायला शिक

जागा होवून बघ जरा 
सगळ काही शक्य आहे 
यश यश म्हणतात ते 
दोन पावला एवढंच दूर आहे

चुकलास किंवा जिंकलास तरी 
लोक असेच बोलत राहणार
लोकांच्या इशाऱ्यावर नाचणारी 
तू बाहूली का बनणार?

नशिबाचे फासे 
तू पण पालटवू शकतोस 
शून्यातन विश्व 
तू पण घडवू शकतोस 

तुझ्यात सुद्धा आहे 
जिंकायची ती धमक 
ओळख फक्त आता
तुझ्या मनगटातली ताकत

गरज आहे फक्त तुला 
जागे होण्याची 
मूर्ख विचाराच्या साखळ्या 
जाणीव पूर्वक तोडायची 

उठ युवका उठ
तू परत जागा हो 
रडत नको बसू आता 
विजेता हो !!!

अण्णा हजारे : एक वादळ...

     मी पण अण्णा... तू पण अण्णा.... अण्णा अण्णा अण्णा आणि अण्णा....
   हे वादळाहून  काय कमी आहे....??? अण्णा हजारे ना सलाम...
"अण्णा" नावाच एक वादळ
देशभर गोंगावतंय
आपल्याबरोबर सगळ्यांनाच 
जोर जोरात घुमावतंय 

प्रत्येकातली हिम्मत 
त्याने एका आवाजात  जागवलीय
झोपलेल्यांची  झोप त्याने 
बघता  बघता उडवलीय

भ्रष्टाचारी जनावर 
आता सैरावैरा पळतायत 
कोणीच आसरा देत नाही
म्हणून घाबरलेली दिसतायत 

हे वादळ
थोडं वेगळंच आहे
आवाज याचा कमी 
आणि शक्ती जास्त आहे

वादळान या ठरवलंय 
की आधी सारा कचरा काढायचा
आणि देशाचा झेंडा मग
मानान फडकावयाच...

बघा जरा तुम्हीपण 
 या वादळात या 
   "मी पण अण्णा" चा नारा
हृदयात घुमू द्या...
जयहिंद !!! 

आरोळी...

  बस... खूप सहन केला भ्रष्टाचार आता वेळ आलीय संग्रामाची विनंत्या, उपोषण खूप केली. आता मलाही वाटतंय कि आरोळी देण्याची वेळ आलीय
 खूप ऐकून घेतल तुमचं
आता आरोळी हि ऐका
विनाश तुमचा करेल आता
तुमचाच लाडका पैका

काडीभराची लाज होती 
ती पण तुम्ही सोडलीत 
धिंडवडे  निघाले तरी
खोड नाही मोडलीत 

खालेल्या मिठाला तर 
कधीच नाही जागलात 
स्वताचे चीचले पुरवायला
देश विकायला काढलात 

ध्यानात ठेवा आरोळी ही
तुमची कानठीळी बसवेल
आणि तरीही नाही ऐकलत
तर आयुष्यातून उठवेल 

विनंत्या आणि मागण्यांची भाषा
तुम्हाला नाहीच रे  कळणार
चिता बघाच तुमच्या आता
सरनाशिवाय जळणार

वाट...

माहित नाही हि कविता कशी आणि का सुचली एक दुसरी कविता करता करता हि कविता तयार झालीय...
 इतक्या छान ठिकाणी कधी कोणाची वाट पाहण्याचं भाग्य अजून तरी लाभल नाही :) पण अशा ठिकाणी कोणाची तरी वाट पहायला नक्कीच आवडेल 
 
एक गोष्ट तुला सांगायचीच राहिली 
आज त्याच झाडाखाली मी परत वाट पहिली

गंमत म्हणजे त्याच झाडानं आज माझी सोबत दिली 
जुन्या आठवणींची आम्ही पुन्हा उजळणी केली

रानातल्या त्या फुलांनी तुझीच वाट पाहिली 
तू येणारच आज असे मला सांगत राहिली

वारापण तुज्यासंगे यायला आतुर झाला होता
सळसळ करीत उगीचच धावत पळत होता

तळ्यातल ते पाणी काठाशी येवून घुटमळत होतं 
थोड्या थोड्या वेळानी काठावर डोकावत होतं

सूर्य पण शेवटी मला हसून म्हणाला
किती वेळ थांबू आता खूप उशीर झाला

साऱ्यांचा निरोप घेवून मीही परत फिरलो
शहरातल्या गर्दीत पुन्हा हरवून गेलो....

पहिला पाउस

पहिल्या पावसात भिजन्याचा आनंद काही औरच असतो...
अशाच एका पहिल्या पावसात चिंब भिजलो आणि मग ही कविता सुचली


आभाळ दाटून येताच मन भरून आल
ढगासारख मन माझ हलक होवून गेल

पावसाचे थेंब अंगावर थांबले 
मनातले भाव कागदावर उतरले 

थेंबा थेंबाबरोबर तुझी आठवण जमा झाली 
पानां फुलांबरोबर तुझी उणीव भासु लागली 

पाउस मात्र आता दमून गेला होता
हवेतला गारवा वाढतच होता

शरीर माझ सुकल तरी मन भिजल होत
तुझ्या आठवणी शिवाय आता 
काहीच उरल नव्हत 

पावसाचा शेवट बाकी खुपच गोड झाला
तुझ्या आठवणीचा ठेवा पल्लवित झाला

आचारी

गोव्यामध्ये असताना एक दिवस स्वतः पोहे बनवले ... पोहे घेवून बसलो आणि डोक्यात खूप सारे विचार घुमू लागेल आणि मग कागद आणि पेन घेवून बसलो..

कोटी कोटी धन्यवाद 
गोव्यातल्या आचाऱ्याला
हॉटेलच्या मालकाला
वाढप्याला आणि उडप्याला
शिकलोच नसतो आयुष्यात 
स्वयंपाक कधी करायला
भात कुकरला लावायला
आमटीला फोडणी द्यायला

झिजून झिजून गेले 
कित्येक हॉटेलचे चमचे 
एकाने पण दिले नाही 
जेवण कडी आवडीचे 
मीठ कधी कमी 
तर कधी जास्त 
आमच्या हॉटेलचे दर मात्र 
सगळ्यापेक्षा स्वस्त

मोठ्या हॉटेलचा 
टेंभडाच भारी 
बिल असत जेवणाचं
टेबलावर नुसतीच न्याहारी 

घरचे रोज विचारतात
कधी होणार मी जाड्या 
डिशमधल्या भाज्या 
मैद्याच्या चपात्या 
कितीजरी खाल्ल्या तरी 
हातपाय काड्या 

उशिरा सुचलं 
पण शहाणपण आलं
जेवण बघावं बनवून 
असं वाटायला लागलं
करून बघितलं धाडस 
आणि यशपण आलं
घरच्या घरी आता 
जेवण बनू लागलं

फाटकं बनियान

"ही माझी पहिली कविता...
एक दिवस नाश्ता करायला कॉलेज कॅन्टीन वर गेलो आणि तिथे  स्पर्धा परीक्षेची तयारी करणार एकजण पाहिला. त्याच्या  शर्टातून मला  त्याचं फाटलेल बनियन दिसलं आणि हा विचार मनात आला "
ही कविता त्या अनोळखी अधिकाऱ्याला...


विसाव्यावर नाश्ता करताना,
फाटकं बनियान घातलेला भावी अधिकारी पाहिला
M.P.S.C. चा विचार डोक्यात घर करून राहिला 
कोणाच्या हातात चिटोऱ्या, कोणाच्या हातात झेरॉक्स
डोक्यात एकच विचार, फाटकं तुटक जीवन आता करायचं आहे खल्लास 

आज नाही उद्या मिळल, माझ पण भाग्य उद्या उजडेल

लोकांच कल्याण आणि समाजाची सुधारणा 
पण P. S. I.  शिवाय लक्षच हटेना 

M.P.S.C तल्या अधिकाऱ्यांचा पण एकच ठेका 
P.S.I. झालास तरच मोठा होशील लेका

शेतकऱ्याचा पोरगा अधिकारी होणार
आणि बाप पण पोरावर डोळे लावून बसणार

आणि...
बऱ्याच दिवसांनी एकजण अधिकारी झाला
लोकांसाठी खूप धावपळ करू लागला 
धावपळ करता करता थकून गेला 
तेवढ्यात लक्ष एका बंगल्याकड गेलं
त्या साहेबाचा पगार पण माझ्या एवढाच हे लक्षात आलं
"लोकांसाठी बरंच केलं माझं घर राहून गेलं "

आणि मग...
त्या घराच्या नादात 
फाटकं बनियान आठवू लागलं...
पगार कमी असून सुद्धा घर बनू लागलं
शेतकरी समाज त्यावेळी नाही आठवलं

आरं तुझा संसार सुराला लागला
पण दुसऱ्याच्या घरावर नांगर फिरला

अधिकारी झाल म्हणजे सारं काही खपत नसतं
आपलच मन मग, आपल्यालाच खात असतं

अधिकारी हो पण अभिमानान जग
स्वतःच्या कर्तुत्वावर जिंकायचं असत जग
निस्वार्थी झालास तरच काहीतरी करशील
"शेतकऱ्याचा पोरगा मी अभिमानान सांगशील"

झ्यांगप्यांग रेडिओ

होस्टेल मध्ये असताना माझा एक मित्र होता. त्याचा एक रेडिओ होता. हा रेडिओ म्हणजे त्याचा जीव कि प्राण होता. हा मित्र हृतिक रोशनचा चाहता होता. त्याचा रेडिओ बऱ्याच वेळी खर खर करत असे. एक दिवस वैतागून मी तो रेडिओ लपवला. आणि ही कविता मला सुचली


एक रेडिओ आहे आमच्या लॉबीची शान,
हा रेडिओ म्हणजे आमचा जीव कि प्राण

परीक्षेच्या काळात तो खूप चांगला गातो 
सुट्टीच्या वेळेत मात्र याचा घसा बिघडतो 

'विविध भारती' वरची गाणी फारच छान 
मालकाला रेडिओतल आहे खूपच ज्ञान 
अहमदनगर एफ एम लागलं, तरी 'रेडिओ मिरची' च पाहिजे 
लॉबीतल्या प्रत्येकानं रेडिओ ऐकलाच पाहिजे 

शाहरुखच्या गाण्याचं आणि रेडिओच वाकड
हृतिकच गाणं लागण्यासाठी आमच देवाकड साकड

कधी रेडिओ रुममध्ये तर कधी असतो बाहेर 
टॉवरपेक्षा वर गेली एरीअलची वायर 

रेडिओ झोपाल्यावरच आम्ही सारे झोपतो 
धूम मधल्या भूपाळीवर आम्ही जागे होतो
दुपारच्या झोपेच खोबर होतं कधी कधी 
रेडिओला ब्रेक मात्र अजिबात नसतो  आधी मधी

चोवीस तास सेवेच व्रत आहे मालकाचं
एवढी गाणी ऐकवतो काय जात तुमच्या बापाचं
रेडिओ चा मालक माणूस मोठा दिलदार 
रेडिओ बद्दल काही बोलाल तर मात्र "खबरदार" 

वैतागून एक दिवस कोणीतरी रेडिओ लपवला  
शांततेच्या पुरस्कारासाठी त्याचा बोलबाला झाला
रेडिओ चा मालक मात्र पार दुखात बुडाला
आणि लॉबीचा प्राण जणू रेडिओ बरोबर गेला

आता आमची लॉबी खूपच शांत वाटते 
त्यात रेडिओची उणीव आम्हाला भासते 

आमचा रेडिओ परत शोधून आणायचाय
'खरखर' ऐकू येताच आमच्याशी संपर्क साधायचाय
आमचा रेडिओ कुणीच नाही लपवू शकत 
कारण आमच्या लॉबीशिवाय तो कुठेच नाही वाजत 

असाच एक रेडिओ आम्हाला जन्मोजन्मी मिळावा 
पण त्याचा आवाज जरा ऐकण्यालायक असावा...

कविता

मी कविता लिहायला कधी आणि कशी सुरुवात केली असा विचार एक दिवस डोक्यात आला मी खूप विचार केला पणन उत्तर काही सापडलं नाही सापडली ती ही "कविता "

आता आठवत नाही मला, कशी कविता मी केली 
मनातलं बरंच काही, शब्दांत मांडून गेली 

जिंकलो कधी जीवनात, तरी कविता झाली 
हरलो कधी डावात, तरी कविता झाली 

एकटेपणावर हसलो, तरी कविता झाली 
जमवत हरवलो, तरी कविता झाली

पावसात चिंब भिजलो, तरी कविता झाली
प्रेमात कधी बुडलो, तरी कविता झाली

आठवणीतून फिरलो, तरी कविता झाली 
भविष्यात कधी शिरलो, तरी कविता झाली

कविता वाचताना पण, कविता झाली 
कवितेवरून कविता, ही जन्माला आली...


प्रतिमा http://goo.gl/aGIXF

मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय

कॉलेजमधून एक दिवस घरी येताना खूप भिजलो आणि घरी पोहोचलो आणि एक विचार डोक्यात आला 
"होय मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय"

रिमझिम पाऊस

होय मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय...

पहिल्या पावसासारखं रिमझिम बरसायचंय 
कडीकापारीतून खळखळत वहायचंय
हिरव्या शालुनी धरतीला नटवायचंय 
पानाफुलाशी झिम्मा फुगडी खेळायचंय
होय मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय...

पोरांच्या किलबिलाटात सामील व्हायचंय
मोठ्यांच्या कोपाचं कारण व्हायचंय
ग्रासलेल्या जीवाना शांत करायचंय 
जीवांच्या मिलनाच कारण व्हायचंय
होय मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय...

कवी कल्पनेतून कधी कागदावर उतरायचंय
कुंचल्यातल्या  रंगानी कॅनवासवर उमटायचय
गानांऱ्याच्या साथीला, धून बनून गायचंय
होय मलाही एक दिवस पाऊस व्हायचंय...